Op 22 juni 2000 werd in het Beatrixpark in Schiedam een tienjarig meisje om het leven gebracht. Haar elfjarige vriendje was daarbij, maar bracht het er levend vanaf. De hoofdverdachte in deze zaak werd op 8 maart 2002 in hoger beroep door het Hof veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf plus TBS.
Er zijn echter inmiddels sterke vermoedens gerezen dat hij de dader niet kan zijn. Is hier sprake van een onterechte veroordeling?
De onderhavige rechtspsychologische reconstructie, aan de hand van hetzelfde dossier waarop de rechtbank en het Hof hun beslissingen baseerden, geeft een gedetailleerde bespreking van het voorliggende bewijs.
Het blijkt dat de politie en het Openbaar Ministerie aan de rechtbank en het Hof een incompleet en eenzijdig verdachtegeleid dossier met bijzonder veel tegenstrijdigheden hebben gepresenteerd.
Verontrustend is dat deze onderhavige reconstructie onontkoombaar leidt tot de conclusie dat de kans dat de veroordeelde onschuldig is groter lijkt dan de kans dat hij de dader is. Niet alleen zou daarmee een mogelijk onschuldig man veroordeeld zijn tot 18 jaar gevangenisstraf plus TBS, maar ook is daarmee het risico aanvaard dat de daadwerkelijke dader nog steeds vrij rondloopt en elk moment weer toe zou kunnen slaan.

De auteur, Prof.dr. P.J. van Koppen is senior hoofdonderzoeker bij het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR) te Leiden, hoogleraar Rechtspsychologie aan het Departement Rechten van de Universiteit Antwerpen en hoogleraar Rechtspsychologie aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Vrije Universiteit Amsterdam.